ေနရာထက္ သိကၡာက အေရးႀကီးပါတယ္

ေနရာထက္ သိကၡာက အေရးႀကီးပါတယ္ လူထုစိန္၀င္း

မေန႔က ႏိုင္ငံၿခားသားသတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေၿပာရင္း သူက ဧၿပီ၁ရက္ေန႔မွာ က်င္းပမယ့္ ႀကားၿဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈရွိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲၿဖစ္မယ္လို႔ ယံုႀကည္သလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။

ဇာတ္ညႊန္းေရးသူၿဖစ္ခဲ့ရင္
အေၿခခံဥပေဒကို မေထာက္ခံဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲကိုလည္း မေထာက္ခံဘူး၊ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကိုလည္း အခုခ်ိန္ထိ မေထာက္ခံေသးဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္သေဘာထားကို ေစာေစာကတည္းက သူ႔ကိုေၿပာထားၿပီးၿဖစ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဒီေမးခြန္းရဲ့အေၿဖကိုလည္း သူက ခန္႔မွန္းၿပီးသားၿဖစ္မွာပါ။ သူက ဘယ္လိုခန္႔မွန္း ခန္႔မွန္းေမးလာေတာ့လည္း ၀တၱရားအတိုင္းေၿဖရတယ္။

" က်ဳပ္သာ ဒီဇာတ္ညႊန္းေရးတဲ့သူေနရာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ၄၈ေနရာလံုး NLD ကို အႏိုင္ေပးလိုက္မွာပဲ "
" ဘာေႀကာင့္လဲ "
" ၄၈လံုး ေပးလိုက္ရလို႔ အာဏာရပါတီအေနနဲ႔ ဘာမွ ထိခုိက္မသြားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၿပန္ရလိုက္မယ့္ အၿမတ္ကေတာ့ အဖိုးမၿဖတ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ႀကီးမားတယ္။ "

" ဘယ္လိုအၿမတ္လဲ "

"ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႀကိဳတင္မဲေတြနဲ႔ ညစ္ၿပီး အနိုင္ယူခဲ့တယ္လို႔ ေၿပာခဲ့တာေတြရွိတယ္။ ဒီတစ္ခါ အသန္႔ရွင္းဆံုးလုပ္ၿပီး ေနရာအားလံုး အႏိုင္ေပးလိုက္ရင္၊ အရင္က က်ခဲ့တဲ့ သိက©ာေတြပါ ၿပန္ၿပီးအဖတ္ဆယ္သလိုၿဖစ္သြားမယ္။ လႊတ္ေတာ္တစ္ခုလံုးရဲ့ သိကၡာၿမင့္တက္သြားမယ္။ "

ေနရာနဲ႔ သိကၡာ

ကိုယ္ကသာ ဒီလိုေတြးေပမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းေရးသူကေတာ့ ဒီလိုေတြးခ်င္မွ ေတြးမွာပါ။ ၄၈ေနရာလံုး အနိုင္ယူၿပီး NLD ကို လံုး၀ သိကၡာက်သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္လို႔ ေတြးခ်င္လည္းေတြးမွာၿဖစ္တယ္။ သမိုင္းေၿပာင္းၿပန္ႀကည့္တဲ့အခါ ဒီလို အေတြးမ်ိဳးေတြပဲ ေတြးေလ့ရွိတာ အထင္အရွားၿမင္ေတြ႔ႏိုင္ႀကတယ္။ ဒါေႀကာင့္ မမွားသင့္တဲ့ အမွားမ်ိဳးေတြ ထပ္ခါထပ္ခါၿပန္လုပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ဒီကိစကို နိုင္ငံေရးအၿမင္နဲ႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ " ေထာင္ၿမင္ရာစြန္႔ " လုပ္ရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးၿဖစ္တယ္။ ရာဂဏန္းေတာင္မရွိတဲ့ ၄၈ေနရာေလးကို စြန္႔လိုက္တာနဲ႔ ၿပန္ရမွာက ေထာင္ဂဏန္းမက သိန္းတန္၊ သန္းတန္တဲ့ သိကၡာၿဖစ္တယ္။ ေနရာယူမလား၊ သိကၡာယူမလား ေရြးခ်ယ္ရမွာၿဖစ္တယ္။

လူေသတာေတာင္ နာမည္က်န္

အစိုးရအလုပ္မွာ၊ စစ္တပ္ထဲမွာ ရာထူးေနရာက အေရးအႀကီးဆံုး၊ အခရာအက်ဆံုး ၿဖစ္ေပမယ့္၊ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ့ သိကၡာက အေရးႀကီးဆံုးၿဖစ္တယ္။ လခစားအလုပ္မွာ ေတာ္ရံု အမွားမ်ိဳးကို ရာထူးေနရာနဲ႔ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ရေပမယ့္၊ ႏုိင္ငံေရးမွာေတာ့ " ပိစိေညွာင့္ေတာင့္ " အမွားေလးမ်ိဳးေတာင္ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရနိုင္ဘူး။ လူေသတာေတာင္ နာမည္ဆိုးက က်န္ရစ္ေနေလ့ရွိတယ္။ " မီးခြက္မႈတ္ " သခင္ဘယ္သူဆိုတာမ်ိဳး၊ " ေခြးကတက္" သခင္ဘယ္၀ါ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အခုထိ လူေတြကေၿပာဆိုေနႀကတုန္းၿဖစ္တယ္။ လူငယ္ေတြဆို အဲဒီသခင္ႀကီးေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မသိႀကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဇာတ္လမ္းေတြေတာ့ သိေနႀကတယ္။ အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းေၿပာခဲ့ဆိုခဲ့ႀကတာကိုး။

ဂဃနဏမသိႀက

ဒီေန႔ နိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚ တက္ေရာက္ကၿပေနသူေတြ အမ်ားစုက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္က လူေတြမဟုတ္ဘူး။ အထူးသၿဖင့္ အာဏာရပါတီနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ေတြ အမ်ားစုက၊ အရင္အစိုးရမွာလည္း အလားတူ တာ၀န္ႀကီးေတြယူခဲ့ႀကတဲ့ စစ္တပ္အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းအရာရွိႀကီးေတြ ၿဖစ္ႀကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာ သိကာက ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို ဂဃနဏ မသိႏိုင္ႀကဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ပံုစံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစုိးရေခတ္မွာဆိုေတာ့ ၿပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵက အေလးထားစရာမွ မဟုတ္တာ၊ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီပံုစံကိုေၿပာင္းလဲဖို႔ စတင္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ၿပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵသေဘာထားက ဦးထိပ္ထားရမယ့္ေနရာကို ေရာက္ရွိသြားၿပီ။ တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

ၿပည္သူက အဆံုးအၿဖတ္ၿပဳ

ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ ၿပည္သူသာအမိ၊ ၿပည္သူသာ အဖၿဖစ္တယ္။ အရာရာကို ၿပည္သူကသာ အဆံုးအၿဖတ္ၿပဳရတယ္။ အစိုးရက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ထင္၊ ၿပည္သူကေကာင္းတယ္လို႔ မၿမင္ရင္ လုပ္လို႔မရဘူး။ ၿပည္သူက ေကာင္းတယ္လို႔ၿမင္လာေအာင္ စည္းရံုးလႈ႔႔႔ေဆာ္ရမွာက အစုိးရရဲ့ တာ၀န္ၿဖစ္တယ္။ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာ အဲဒီလုပ္ဖို႔ေနရာ ၿဖစ္တယ္။ အစိုးရက လုပ္စရာကိစၥ မွန္သမွ် လႊတ္ေတာ္ကို တင္ၿပၿပီး ခြင့္ၿပဳခ်က္ေတာင္းခံရတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက မဲဆႏၵရွင္ၿပည္သူလူထုကိုယ္စား၊ ေစာေႀကာေ၀ဖန္လုပ္ၿပီး၊ ခြင့္ၿပဳခ်က္ေပးသင့္တာေပး၊ ၿငင္းသင့္တာၿငင္း၊ ၿဖတ္သင့္တာၿဖတ္ လုပ္ရတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဆံုးၿဖတ္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေအာင္၊ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ အၿဖစ္ လႊတ္ေတာ္က ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ ၿပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲၿပဳလုပ္ၿပီး တစ္နိုင္ငံလံုးက မဲဆႏၵရွင္ၿပည္သူလူထုရဲ့ အဆံုးအၿဖတ္ကို ေတာင္းခံရပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတိုင္း က်င့္သံုးတဲ့ အစဥ္အလာၿဖစ္တယ္။

တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း

ၿပည္သူ႔ဆႏၵက " အခရာ " ၿဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွာ၊ ၿပည္သူလူထူရဲ့ " ယံုႀကည္မႈ " ကိုရဖို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီတိုင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ႀကရတယ္။ ဘယ္လိုယံုႀကည္မႈမ်ိဳးလဲ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ယံုႀကည္တဲ့ယံုႀကည္မႈမ်ိဳးလားလို႔ ထင္ၿပီး " တြန္႔" မသြားပါနဲ႔။ လူထုဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္တတ္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ လက္ေတြ႔က်တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို လူမ်ိဳးက "တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း" ဆိုသလို ႏွစ္တစ္ရာရွိမွ တစ္ေယာက္ေလာက္ ေပၚလာတတ္သူမ်ိဳး ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိႀကတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ၀တ္စံုသံုးစံုပဲရွိရမယ္လို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး။

ဘိုးဘိုးေအာင္ၿဖစ္ဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္

လူထုက အင္မတန္ လက္ေတြ႔က်ပါတယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြကို ေဇာတိက သူေဌးႀကီးလို အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာၿဖစ္ဖို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ စီးပြားေရးသမားရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားေလးစားတဲ့ စီးပြားေရးသမားၿဖစ္ဖို႔ပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္တိုင္းကို ဇီ၀ကၿဖစ္ဖို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ ဆရာ၀န္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာ၀န္ပဲၿဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ အစိုးရကိုလည္း ဘိုးဘိုးေအာင္လို ကယ္တင္ရွင္ၿဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး။ အစိုးရရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ ၿပဳမူက်င့္ႀကံဖို႔ပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးသမားကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို တစ္မတ္တန္းက ရုပ္ရွင္တိုးႀကည့္ဖို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းတို႔ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အညီ ၿပဳမူက်င့္ႀကံလုပ္ကိုင္ဖို႔ပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။ ေနရာထက္ သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာေစခ်င္ပါတယ္

လူထုစိန္၀င္း

17.3.2012